Kung Kaya Mo ng Sabihing Mahal Mo Ako 2 and 3

By: DALISAY
e-mail: angelpaulhilary28@yahoo.com
blogsite: dalisaynapusoatkaluluwa.blogspot.com
Other details:If you think you know it all and you are perfect, try walking on water.
-----------------------------------------------------

CHAPTER 2

Hindi inasahan ni Carmencito na isang makisig na lalaki ang kanyang susunduin. Hindi niya kasi ito nakita kahit sa larawan man lang. Pinagmasdan niya ito ng husto habang may kausap sa cellphone.

Hindi nakaligtas sa kanya ang panaka-nakang pagsulyap nito sa kanya partikular sa pagitan ng kanyang mga hita. Alam na niya ang ibig sabihin nun at hindi siya bobo para hindi mahinuhang isa itong bading.

Walang kabakas-bakas sa mukha nito na maaari itong magkagusto sa kapwa lalaki. Paano’y napakaraming babae ang na-link na dito. Ayon sa pagkaka-alam niya. Patunay lamang doon ang kausap nito ngayon na sa balita niya ay siyang pakakasalan nito.

Ah, marahil ito ay isang silahis. Marami na siyang na-engkwentro na katulad nito. Mayroong hayagan ang pang-iimbita sa kanya at ang iba ay talagang hanggang tingin lamang ang paanyaya. Hindi sa pagmamayabang ay may hitsura naman kasi talaga siya. Siya raw ang epitome ng tall, dark and handsome.

Hindi niya alam kung paano iyon pakikitunguhan sa simula ngunit nabatid niyang sa adbentahe niya na rin ang pagkakaroon ng isang magandang mukha. He had tan skin na sa pagkakabilad niya madalas sa araw ay ipinagpapasalamat niya na hindi nasusunog ng husto.

Mapalad siguro siya. Ang katawan niya ay alaga sa gym at sa pagbabanat ng katawan simula pagkabata.

Ngunit ang pinaka asset niyang matatawag ay ang kanyang kulay tsokolateng mata. Marami ang nagsasabing ang mga mata pa lang niya can speak volumes of expression just by staring to anyone in particular. Pwede na niyang iparating agad ang ibig niyang makuha sa titig pa lamang.

Kung Kaya Mo ng Sabihing Mahal Mo Ako (Prologue and Chapter 1)

By: Dalisay
E-mail: angelpaulhilary28@yahoo.com
Blogspot: dalisaynapusoatkaluluwa.blogspot.com
Other details: I speak softly, but I carry a BIG stick!


I have post this story to several sites including MSOB and Lit. of Life. Ngayon, I'm happy that I'll be posting it here sa MeMyselfandGboi. Sana magustuhan ninyo. The main characters' name is the same name of this site's owner. Namesake lang po siya dito. Ahihihi...


Prologue


“Hindi ko kayang tumawid Kuya!!!!.” Maarteng sigaw ng kapatid niyang si Ara.

“Hindi ko talaga kaya, please Kuya, huwag na tayong tumawid sa hanging bridge na ‘yan.” Dagdag pa nito sa kanyang pag-kairita.

“Paano mong kakayanin ang lahat ng bagay kung sa tuwina’y gusto mong laging may naka-alalay sa’yo. Paano ka matututo?”. Sigaw niya rito na sinagot lang nito ng matinis na tili.

Ganoon palagi ang eksena sa pagitan nilang magkapatid sa loob ng mahabang panahon. Lagi siyang ang taga-alalay rito kapag sinusumpong ng kaartehan. Palibhasa at bunso ito at malaki ang agwat ng kanilang edad.

Noong bata pa sila, ang kinatatakutan naman nito ay multo. Kaya lagi na lang may dala-dala itong agua bendita at rosaryo sa pagtulog. Ilang ulit na nilang ipinaliwanag rito ng kanilang Tatay Ben na walang multo at hindi totoo ang mga iyon. Ngunit kahit anong pagpipilit nila ay hindi nila ito napahinayon sa kaisipang iyon. Pero, lahat ng iyon ay sa nakaraan na lang niya aalahanin…


“Hanapin mo siya Ito. Gusto kong hanapin mo ang gumawa nito sa kapatid mo.” Vindictive ang mga salitang iyon ng kaniyang Tatay Ben.

Hindi kailanman ito naging ganoon sa tanang panahon na kasa-kasama nila ito. Tuwina’y lagi itong mahinahon at may nakahandang ngiti sa mga labi.

Dati itong pari, ngunit ito’y nagbitiw sa serbisyo ng makilala ang kanyang ina. Sampung taong gulang na siya noon. Nauunawaan niya ang tsismis na maaring ikabit sa kanilang pamilya ng dahil sa pagkaka-igihang iyon ng kanyang ina at Tatay Ben.

Ngunit nagplanong magpakasal ang dalawa. Isang taon ng preparasyon ang hinintay ng mga ito na hindi nagkaroon ng katuparan sa biglaang pagka-aksidente ng kanyang ina ng minsang lumuwas ito ng Maynila.

Bigla ay naging ulilang lubos siya. Dinamdam niya ng husto ang pagkamatay ng ina. Hindi niya kilala ang kanyang ama. Iniwan lang nito ang kanyang ina at hindi niya alam kung nalaman nito na nabuntis nito ang kanyang ina.

Kinupkop siya ni Tatay Ben at hindi na ito muli pang nagkaroon relasyon sa iba. Hindi rin naman ito makababalik pa sa pagkapari. Tatlong-taon ang lumipas ng iwanan sa harapan ng kanilang tahanan ang isang sanggol na babae at pinangalanan nilang Ara.

Anak ito ng isang belays na naki-usap sa kanyang Tatay Ben na alagaan ang bata pagkapanganak nito dito. May nakalakip na sulat at pagkakakilanlan ang sanggol ng iwan ito sa kanila na nagkumpirma sa balaking iyon ng ina nito.

Inalagaan nila ang sanggol. Binantayang maigi at pinrotektahan sa abot ng kanilang makakaya bilang dalawang lalaki sa pamilya.
Spoiled it okay Tatay Ben at tanging siya lang ang sumasawata rito paminsan-minsan.

Natuwa sila na lumaki itong magandang dalaga bagama’t natakot rin ng tumuntong ito sa edad na labing-lima ay nagging lapitin ng manliligaw. Ngunit mukhang hindi naging ang lahat ng pag-iingat na ginawa nila para rito.

Sinulyapan niya ang magarang kabaong na kinalalagayan ng kapatid. Hindi pa rin siya makapaniwalang ang laman niyon ay ang pinakamamahal nilang bunso.

Nasa estado pa rin siyang gustong tanggihan ang ideya na kapag sinulyapan niya iyon ay ang hapis na loob ng kanyang kapatid ang makikita at makikita niya roon. Hindi niya nailarawang-diwa na maaring mangyari ang ganoon dito.

God!! She was only sixteen! sigaw ng isip niya.

Tatlong araw na ang nakalipas ng makatanggap sila ng tawag sa kaibigan ni Ara na nasa isang klinika ito sa kabilang bayan. Hindi niya maisip kung bakit ito naroroon bagam’t may naka-ambang kaba sa kanyang dibdib tungkol sa kalagayan nito.

Hindi niya halos mapaniwalaang ang kapatid na nagsabing magpupunta lang sa kaibigan sa Maynila ay iyon at walang malay na nakahimlay sa isang higaan sa loob ng klinikang iyon at naliligo sa masaganang dugo. Ito ay isang abortion clinic sa kanyang pagkabigla.

Itinawag niya sa pulis ang pangyayari habang kinukwestiyon ang kaibigan nitong nakilala niya sa pangalang Samantha. Itinali rin niya ang aborsyonista para hindi makawala. Sa pagdating ng mga pulis, inatake ang aborsyonista habang dinarakip na naging sanhi para ikamatay nito.

DOA ang kanyang kapatid sa ospital. Masyadong maraming dugo na ang nawala rito. Panay naman ang paliwanag ng umiiyak na kaibigan nito sa kanya. “ I tried to stop her Kuya, pero she won’t listen. Mas mahalaga sa kanya ang desisyon ng lalaking iyon kaysa sa sarili niyang buhay. I’m telling her to stop this nonsense at umuwi na kami but Elric was here too. He told me to shut up. Tapos he threw us money. Napakawalang-hiya niya Kuya!!!”

Ang talipandas na lalaking iyon. Hindi na nga nakuhang panagutan ang kapatid niya ay nagawa pang ipapatay ang sariling anak. Anong klaseng tao ito?

Hindi siya makapaniwalang ganun-ganun lang nito tinrato ang kanyang kapatid. Bente-mil tapos wala na? Paalam na?

Nag-iwan pa ito ng salita sa kapatid niya na “This is all you’re getting from me Ara. Pagkatapos nito ayoko ng makita pa ang mukha mo kahit kalian. Get rid of that child. I don’t want complications dahil ikakasal na ako.” Sabay hagis daw nito ng salapi sa kapatid niya.

Ikakasal na pala ang hayup na lalaking iyon ay pinakai-alaman pa si Ara. Ipinagtanong niya ang tunay na pangalan nito sa iba pang kaibigan ng kapatid ngunit sa kasamaang palad ay sa pangalang Elric lang ito nakikilala. Mukhang napaghandaan ito ng tinamaan ng magaling.

Mali rin ang address na ibinigay nito sa kapatid sa Quezon City ng puntahan niya ito doon. Naipagtanong-tanong na rin niya kung may litrato itong naiwan kasama ang kapatid niya ngunit mukhang naitapon na ito ng kapatid niya ng minsang mag-away ang mga ito. Ngunit ngayon lang iyon. Sisiguraduhin niyang hindi magtatagal ang pagtatago nito. Makikita rin niya ito.

Muli niyang sinulyapan ang ataul ng kanyang kapatid. Hindi niya matagalan ang pagtitig doon. Hinawakan niya sa balikat si Tatay Ben.

Lumingon ito at nagsabing, “Ipangako mo Ito. Ipangako mo.”

Puno ng lambong ang mga mata nito at sumulyap ulit sa kabaong na nasa harapan nila.

“Ipinapangako ko. Magbabayad ang gumawa nito sa iyo Ara. Magbabayad ang hangal na tumapos sa mga pangarap naming para sa iyo at umagaw ng kabataan mo. Ipinapangako ko.” Tiim-bagang na wika niya sa kawalan….

Itutuloy...



By: Dalisay
E-mail: angelpaulhilary28@yahoo.com
Blogspot: dalisaynapusoatkaluluwa.blogspot.com
Other details: I speak softly, but I carry a BIG stick!


Chapter 1


“G-L-A-M-O-R-O-U-S. We flyin’ first-class, up in the sky. Poppin’ champagne, livin’ my life…”

Gboi took a deep sigh and turn the iPod’s volume even louder. He couldn’t stand flying at iyon mismo ang idinahilan niya sa ama. Hangga’t maaari ay ayaw niyang bumalik ng Pilipinas ngunit isang insidente ang nagpabago sa kanyang desisyon.

Bumisita siya noong nakaraang buwan lang sa kanyang ama para kamustahin ito. Sa durasyon ng pananatili niya sa mansion ay hindi sinasadyang narinig niya ang pag-uusap ng kanyang ama at madrasta.

“You know very well that Elric would like to be the President of the company. Why can’t you give him that? It’s not as if you didn’t know how much he loved and worked hard for the company.” Litanya ng kanyang stepmother.

“And you know very well that I am giving it to my son Gboi.” Sagot ng kanyang ama na si Don Armando Arpon sa esposa.
Sumimangot na sumagot ang maybahay nito at hindi man lang ikinaila ang disgusto sa kanya sa sumunod na sinabi.

“Your son doesn’t seem to be interested in joining the company, Armando. Why, he would love to travel here, there and everywhere just so he could get away with your persistence. Unlike my Elric, He didn’t give you any headache from day one up until these last fifteen years. Why couldn’t you just give him the presidency” mahabang litanya ng bruhildang stepmother niya sa ama.

Bumuntong-hininga ang matandang don. “Your right about that Mildred. I could’t seem to know my son anymore. Lagi na lang kaming nagtatalo nitong mga nakaraang taon. Ngayong umuwi na siya, inaasahan ko na ang pagkukusa niya sanang tumulong ngunit parating hindi ko siya mahagilap. Last I heard, He’s in Amanpulo.” Nahahapong sambit ng ama.

Nakita niya ang kislap ng kasakiman sa mata ng madrasta na bahagya na lang naitago ng nag-angat ng paningin ang ama. Yumapos ito sa esposo at nagsabing,

“Give Elric a chance sweetheart. It won’t hurt because we’re family. Don’t you worry a thing about the business once his there.” Ngiting aso ito mula sa tanaw niya habang nakayakap sa ama.

That incident cemented his decision to come back home for good. Hindi maaring mapunta kay Elric ang lahat ng pinaghirapan ng ama. Inayos niya ang lahat ng dapat ayusin sa America at muling nagbalik ng bansa upang markahan ang teritoryo na dapat ay sa kanya.

Hindi niya habol ang mana. Sa edad niyang bente-kwatro, he earned his first millions. In dollars. Pagkatapos niya ng kolehiyo sa America ay nag-apply siya bilang isang graphic designer sa isang prestihiyosong kumpanya sa bansang iyon.

Dahil sa husay at galing nakuha niya agad ang mga pinakamataas na posisyon sa nakalipas na tatlong-taon. Sa dami ng nagtiwala sa kanya, naisipan niyang magtayo ng sariling kumpanya kung saan ang mga kliyente nila ay ang mga dati na niyang kilala at loyal sa kanya.

Nakakalula kung iisipin na ang mga kumpanyang katulad ng Dreamworks Animation, Nugget Market at Qualcomm ay hindi binitiwan ang serbisyo niya.

Kaya maaaring hindi maintindihan ng sinoman kung sakaling habulin niya ang pwesto sa kanilang kumpanya. Why, his company’s even bigger than that of the Arpon Developers at Arpon Telecoms’ assets. He had all the money in the world so what more could he ask for. Pwede niya na iyong ipaubaya sa kanyang mga stepbrothers. Kina Elric at Jorge. Ngunit hindi maari.

Aminado siyang matagumpay na siya sa larangan ng karera niya ngunit hindi sa aspetong pampamilya. Itinago niya ang lahat ng success sa kanyang kumpanya mula sa ama at maging sa mga kakilala niya. Para sa mga ito, isa lamang siyang spoiled rich kid at bummer sa isang tabi.

Hindi naman kasi niya ipinagkalat sa lahat ang pag-asenso. Sa ibang bansa ay maaring kilala siya. Ngunit mangilan-ngilan lamang ang mga nakakakilala sa kanya. Mga business conglomorates lamang at ang kanyang immediate team ang nakakakita sa kanya.

Kahit kasi ngayon siya pa rin ang gumagawa ng mga designs at nakikipag-coordinate na lang siya sa team niya na binubuo ng mga copywriters, photographers, website designers at marketing specialists.

Ang dahilan niya ay simple lang, at thirty, he needs to have his fathers trust and respect. Nakakatawang isipin na sa edad niyang iyon ay umaamot pa rin siya ng atensiyon sa ama niya na umabot na halos ang tagal katumbas ng kalahati ng kanyang existence.

Pinatay niya ang iPod ng makita niya ang sensyas ng ilaw sa eroplano. Nasa tarmac na sila at anytime ay lalanding na ito. Nang makalapag ang eroplano ay hinintay niyang maaubos ang mga lumalabas. Ayaw niyang makipagsiksikan sa mga ito bagama’t kahit first-class ang kanyang sinakyan ay marami-rami sila na sakay niyon.

Habang daan sa eksklusibong pasilyo ng VIP Lounge ng airport ay nakaramdam siya ng tawag ng kalikasan. Ipinasya niya na pumunta muna sa restroom upang makapagbawas. Malinis na malinis ang comfort rooms sa parting iyon ng airport. Dapat lang. Naisip niya. Mahal ang bayad sa ganitong mga lugar.

Siya lamang ang tao doon kaya pinili niya ang pinakadulong urinal. Maya-maya pa ay sumasabay na ulit siya sa saliw ng tugtugin sa iPod na binuksan niya pagkababa ng eroplano. Nakapikit siya habang napapangiti pa ng makarinig siya ng isang pagtikhim.

Nakita niya ang isang Caucasian na nakatingin sa kanya at waring naa-amuse. Binawi niya ang tingin ngunit pinakiramdaman ito. Pagkatapos niyang umihi ay naghugas siya ng kamay ngunit ang atensiyon ay nasa banyaga. Muli itong tumingin sa kanya na may kasamang ngiti.

Ngiting alam na niya ang ibig sabihin. Isa pang lihim na itinatago niya ay ang pagiging bisexual niya. Ipinagpapaka-discreet niya iyon ng husto sa maraming kadahilanang hindi niya ma-justify.

He always dated and bedded women para maitago ang malaking sikreto. Ngunit minsan ay pinagbibigyan niya ang sarili na makaniig ang kapwa lalaki sa kundisyon hindi ito dapat Pilipino. Mahirap na at medyo kilala siya sa social circle ng Pilipinas bilang babaero.

Binati niya ang lalaki. “Yo! Is this your first time here in the Philippines?” umaasa siyang hindi ito naestupiduhan sa tanong niyang yon.

Ngumiti ito bilang tugon. “No. But would you like to show me around?” nang-eenganyo ang ngiti ng damuho. Infairness at type niya ang tipo nito. Medyo bulky na katawan ngunit hindi masyadong malaki. Toned ika nga. Muscles in right places.

“Sure.” Sagot niya. That was the cue. He pulled the strangers hand, opened the nearest cubicle and slammed him inside. He tried kissing him full in the mouth but resisted, saying “ I don’t kiss.” He ignored it and replied mockingly “Yeah.” And then kissed him.

It was a very hot and wet kiss. He pressed his hardness in his equally hard shaft. Mas matangkad siya rito ng kaunti. He took the strangers hands and placed it in his buldge, He seemed to like it very much that he toyed with it while it’s still inside his pants.

He started unbuckled his belt and twisted the foreigners’ body facing the wall. He pulled his pants down including the briefs ang pulled down his. He put on his rubber and lifted the man’s hands with his right hand. One swift thrust and he was inside him. Moments later, moans of equal passion and haggard breathing can be heard to that part of the airport.



NAGMAMADALING tinungo niya ang luggage area para kuhanin ang mga gamit niya na sa kabutihang palad ay nakita at nakuha rin niya agad. Man, that was one hell of a quickie! Napapa-iling na sambit niya sa isip. Hindi niya inasahan na ang unang-una niyang gagawin pagkababa ng eroplano ay ang makipag-dyug.

Noon tumawag ang kanyang ama sa kanya. Sinagot niya iyon. “Dad. Kanina pa ako rito, sino bang susundo sa akin?” nayayamot na sabi niya.

Tumawa ang don sa kabilang linya. “Hindi kita masusundo hijo, pero ipinadala ko dyan si Pancho. Siya ang mekaniko ng kapatid mong si Elric. Mabait yan. Mag-ingat kayo anak.” Yun lang at nawala na ito sa linya bago nya pa ito nasagot.

“Thanks, Daddy.” Sagot niya sa kawalan kasabay ng buntong-hininga.

Medyo marami ang dala niya sapagkat iniwan niya na ang bahay niya sa Amerika. Ang PC na gamit niya ay ang pinaka-iingatan niyang posesyon dahil hindi siya ganoon kasanay humawak ng mga mas bago pang gadget. Bagama’t may mga naka-install na program doon para sa trabaho niya, nananatiling sanay siya sa pag-gamit niyon.

Hinanap niya ang Pancho na sinasabi ng ama. Kaunti na lang ang mga naghihintay namga kamag-anak doon ng mga pasahero kaya madali niyang nakita ang pangalan niya.

Nawindang siya sa nakita niya. He expected Pancho to be an old man probably with salt and pepper hair but not like this!

Standing in the crowd was heavens’ biggest mistake of a creature. Paano ba naman, mukhang kamag-anak pa yata ni Petra ang isang ito. He expected the driver to be someone not good-looking but not this mess.

Hawak nito ang isang karton na sinulatan ng pangalan niya habang hindi niya alam kung saan nito napulot iyon. It goes with the hobbits face. Ang sundo niya ay isang bakla. Naloka siya sa nakita niya. Nakasuot ito ng tight fitting jeans matched with spaghetti strap na kulay neon green at may scarf pa sa leeg.

Who the hell is she? Freakin’ Britney Spears?

Nakapang-Luz Clarita pa ang buhok nito at ang kutis! …..grrr. Nanggigigil na nilapitan niya ito. Tinampal niya ang balikat nito kahit pa ang gusto niya ay agawin ang karatula na dala nito na may pangalan niya at ihampas iyon sa pagmumukha nito.

“Hey faggot! Are you Pancho?!” sa kanyang kalmadong lohika ay umaasam siyang hindi sana ito ang Pancho na driver na ipinadala ng ama. He’d better not be the driver or else… sinaway niya ang sarili.

Mukhang nakabawi ito sa pagkabigla at sumagot. “Ay nu ser, ser nu. Aym Bretney. Wit her, Aym kuleng Ser Panchu.” Bibang-bibang sagot ng hitad sa kanya sabay nagmamadaling umalis at tinawag ang Pancho na hinahanap niya.

Hindi niya alam kung makakahinga siya ng maluwag sa nalaman ngunit parang mas nahihiya siya sa kaalamang naging malupit siya sa pobreng baklita. Feeling mo straight ka! Nang-iinsultong tugon ng isip niya.

Hinimas niya ang sentido at hinilot iyon. Sana lang ay dumating na ang driver at ng maka-uwi na siya. Sigurado kasing knock-out siya mamaya dahil sa jet-lag.

Hindi niya alam kung ilang sandal na siyang nakatayo roon ng paglingon niya ay nakita niya ang hitad na si Britney kasunod ang isang lalaki. Oh my God! Is that Pancho? The drviver? Hiyaw ng isip niya.

Paano’y ang kasunod ni Britney ay isang lalaking matangkad sa karaniwan. Ginintuan ang kulay at may…….. Mantsa sa T-shirt? Ngunit ganoon pa man, hindi nakabawas iyon sa gandang lalaki nito na mukhang ang suot na mga damit ay dalawang beses na mas maliit sa katawan nito.

Alam niyang malaki ang t-shirt nito ngunit parang hapit na hapit iyon sa dito. At ang pantalon nito. It hugged his thighs like a second skin. Like a woman’s legs wrapped to his hips. Ngunit higit sa lahat ang malaking buldge sa gitna ng mga hita nito nakatuon ang kanyang pansin. Buti na lang at nakayuko siya at hindi nito nahalata na pinagnasaan, este! Pinagmamasdan niya ng husto ang katawan nito.

So much for staring at the man’s crotch. Baka mamaya ay kagaya ito ni Britney magsalita na speaking of the devil ay iyon na at binubuhat ang kanyang mga gamit. May kabigatan ang mga iyon kaya kinuha niya ang briefcase na mahalaga sa kanya.

“Okay ka lang ba dyan Britney? Baka hindi mo kaya yung iba balikan na lang natin. Paki-hintay na lang po kami rito Sir.” Sabi ng baritonong tinig nito.

Muntik na siyang mapanganga sa narinig niya. So the voice matched the face. Hmmm, hindi na masama.

Ngunit walang indikasyon na bisexual ito. Hindi rin niya natiis na tingnan ang pang-upo nito na sa kasamaang palad ay naging sentro ng atensyon niya ng tumalikod ito habang buhat ang mga gamit niya. Nakaka-gigil ang mga muscles nito. Hindi niya maintindihan ang reaksiyon ng sariling katawan dito.

He’s already hard just by staring from the man’s behind. Probably the most gorgeous butt he ever laid his eyes on. Ipinuwesto niya ang briefcase sa harapan niya para itago ang namumuong “sama ng panahon” doon. Nakakahiya at naka-slacks siya.

Nakakapagtaka talaga ang atraksiyon niya dito. Ganoong ba ang lahat ng mekaniko? Ganoon ka-gwapo? Parang hindi rin makatarungan na Pancho ang pangalan nito. The man could be named Apollo. Minus nga lang ang mantsa sa t-shirt nito. Hindi ba nito napansin iyon at dumiretso na rito para sunduin siya?

Pagbalik na ang mga ito ng hindi niya matiis na isatinig ang nasa isip niya. “Ahm, Pancho. Nagmadali ba kayo sa pagpunta ninyo rito? Mukhang di ka na nakapag-palit ng damit.” Sabay turo sa mantas nito sa bandang laylayan ng t-shirt.

Tiningnan lang nito iyon. Nagkibit-balikat at sumagot na, “Napakisuyuan lang po kami rito Sir, nagmamadali ho kami kanina papunta rito. Hindi lang ho namin natanggihan si Sir Elric dahil kapamilya raw ang darating. Pasensiya na po kung nakakahiya ang itsura namin.” Paliwanag nito sa kanya.

Hindi niya nagustuhan ang na-detect niyang sarkasmo sa tinig nito. Hindi na lang siya sumagot. Baka isipin pa nito ang lalong mas masama sa kanya. At isa pa, naninigas pa rin ang ibabang bahagi ng katawan niya.

Grabe! Ang hilig mo talga Gboi! Sigaw ng isip niya. Pati driver ba naman ay pinagpapantasyahan mo? Inayos niya ang sarili at pinilit na ilagay sa ibang bagay ang atensyon niya.

Noon tumunog ang cellphone niya at napangiti sa nakitang nakarehistrong pangalan.
“Katrina! Sweetie, how are you?!” nakangiting sagot niya habang hawak ang aparato.

Itutuloy…..

The newbie, the sophomore and the veteran Part 15

CHAPTER 15: ANG PAGWAWAKAS


Dumating ang araw nmg Finals ng Cheer Fest. Kabado man ay puno pa rin ng determinsyon at kompyansa ang DSU para manalo ng Championship. Matapos maka pag perform ang lahat ng finalists ay isang intermission number mula sa Philippine Cheerleading Team.

“No matter what happened, for me kayo ang champion.” Si Austin. “Salamat. Pero sana makuha natin ung Championship para naman kay Kuya Raf at sa mga seniors na pa graduate na.” si Aki. Magkatabi sila sa upuan habang magkahawak kamay. Di kalayuan sa kanila ay sila Darwin at Raf. “Mas kinakabahan pa ata ako kaysa sa’yo.” Si Darwin. “Ano ka ba, alam kong maganda ang performance naming at wala kaming errors. Panatag ako na makukuha na natin ang Championship.” Si Raf. Isang halik sa pisngi ang ibinigay ni Darwin sa kanya. “Yan ang Kap ko, positive person.” Si Darwin Matapos ang intermission number ay inannouce ang mga prizes at pinasalamatan ang mga sponsors.

“Ladies and Gentlemen, I have now the results for this year’s winners. But before we announce the winner we would like to congratulate all the schools from the Elimination to the Finals for doing a great job and for making this year’s competition exciting. You are all winners. So here we go!” ang emcee.

“Our 2nd runner up to receive a trophy and a check for P30,000.00, with a score of 93.16%. Congratulations to.. MARANATHA LEARNING CENTER of CEBU!” ang emcee ulet. Nagtayuan ang mga members ng squad para kunin ang kanilang premyo.

“Congratulations, guys!” and this year’s 1st runner up to win a trophy and P70,000.00. With a total score of 94.96%....
Halos hindi na humihinga sila Raf, Aki at ang buong team. Nakayuko lamang sila na tila nag dadasal na wag tawagin ang kanilang pangalan. Si Austin at Darwin naman ay naka fingers cross pa.
“Congratulations to… MARIANO GUZMAN UNIVERSITY from South Luzon! Halos di makapaniwala ang members ng Mariano. Hindi nila nagawa ang fourpeat championship na inaasahan nila. Tinanggap nila ang tropeyo at ang malaking tseke ng nakangiti bagamat bakas sa kanila ang panghihinayang at pagka dismaya. Kung tutusin iilan lang ang magagaling sa finals. Halos mabibilang sa daliri ang mga squad na talagang nagpamalas ng kagalingan sa kompetisyon.


“Congratulations, guys! And this year’s Champion for the 2010 Cheer Fest. With a score of 94.98%...” and emcee. Naghiyawan ang mga audience pati na rin ang mga kasaling squad dahil sa sobrang dikit ng score. Napakamot naman ng ulo ang ibang members ng Mariano ng marinig ang score ng squad na tumalo sila.

“They will receive P150,000.00, a trophy and the bragging rights as this year’s champion… and that school is…” pag bitin ng emcee.

Halos wala ng marinig sila Aki at Raf sa lakas ng kabog ng dibdib nila. Ang ibang members na babae ay naluluha na sa sobrang nerbyos nila.

CONGRATULATIONS to… DOMIGUEZ STATE UNIVERSITY from South Luzon!!!

Halos mawalan ng boses silla Aki at Raf sa kaka sigaw sa sobrang saya. After 3 years ay sa wakas, nakuha din nila ang championship. Pati sila Austin at Darwin ay halos mahulog sa kakatalon mula sa kinauupuan. Sabay sabay silang bumababa sa dance floor para kunin ang kanilang premyo at ang pinaka mimithing tropeyo. Yakapan at hiyawan ang makikita sa mga nanalo, maging ang Mariano Pep Squad ay nakipag group hug sa kanila. Natapos ang kompetisyon ng masaya at maayos.
Isang linggo matapos ang finals ay nagging busy na sila Darwin at Raf sa pag aaral nila, dahil nga parehong graduating at OJT na nila next semester. Sila Aki at Austin ay nagging busy din sa pag aaral at sa darating na University Week. Si Austin naman ang susuportahan nila sa paglaban para sa Mr. and Ms. University.

“Excited na ako sa University week, sana manalo ka” si Aki habang nagsusulat ng mga notes na na missed nya dahil sa Cheer Fest. “Kahit di ako manalo, okay lang un sa akin.” Si Austin. “Eh dapat manalo ka, saying ung effort mo at saka saying ung prize.” Si Aki. “Prize talaga ang habol mo? Ahahahaha.” Tawang tugon ni Austin. “Biro lang, syempre kahit di ka manalo. Para sa akin ikaw pa rin ang pinaka gwapo sa buong University.” Si Aki. Isang mahigpit na yakap ang iginawad ni Austin kay Aki. “Bear, sa bahay ka matulog. Gawa tayo ng baby.” Pilyong sabi ni Ausitn. “Tseh! Ayoko ko nga. Di mo na naman ako patutulugin. Last time na natulog ka sa amin, 1am na di mo pa ako pinapatulog.” Si Aki. “Eh kasi naman, nakaka gigil ka eh. At saka paano tayo makaka buo kung di natin uulit-ulitin” si Austin sabay hawak ng kamay ni Aki. “Basta ayoko! I limit natin ang sarili natin sa once a week lang.” mataray na sagot ni Aki. “Once a week!!! Bear naman, sige ka. Maghahanap ako ng iba.” Birong sabi ni Austin. “Eh di maghanap ka, wag ka lang magpapahuli sa akin.. talagang puputulin ko yang junior mo.” Si Aki. “Wag naman. Ikaw din. Sayang naman ito.” Si Austin. Natawa si Aki sa sinabi ni Austin. Kinurot nya ang pisngi nito sabay balik ng atensyon sa sinusulat.

Naging busy man ang apat sa pag aaral eh kada may pagkakataon na magkita sila at mag bonding ay ginagawa nila. Laging double date nauuwi ang bonding nilang apat. Kapag may tampuhan sila Aki at Austin ay sila Raf at Darwin ang tumatayong taga payo nila, nag sibling mga kuya nila sila Darwin at Raf. Maituturing na nga mag best friends ang apat. Minsan ay nag out of town sila at sa rest haouse nila Darwin sila tumuloy. Isang masayang bakasyon para sa kanilang apat, sinamantala nila ang 2 araw na walang pasok para makapag relax kahit konti bago mag Final exam. Dito lalo nilang nakilala ang isa’t isa, nalaman nila ang mga pangarap ng bawat isa ganun na din ang tungkol sa kanilang personal na buhay. Doon nalaman ni Aki ang tungkol sa Kuya ni Austin at kung bakit mahal na mahal nya ito.

“ Sana nakilala ko ang kuya mo, bear. Kasi wala akong kuya. Gusto ko rin kasing ma experience ang magkaroon ng kapatid.” Si Aki. “Andito naman kami ni Darwin eh, kuya nyo na kami mula ngayon at kayo ang mga bunso naming. Di ba Best?” si Raf. “Oo naman. Sarap kayang magkaroon ng bunsong kapatid. Kasi pareho kaming bunso nitong Kap ko.” Si Darwin. “Salamat sa inyo. Sinong mag aakala na magiging ganito tayo ka close na apat. Di ba?” si Austin. Muli nilang sinariwa ang mga pinag daanan nilang apat hanggang sa kasalukuyan. Tinawanan na lamang nila ang lahat ng mga nangyari sa kanilang apat. Pina kwento din nila aki at Austin kung paano nag simula ang love story nila Raf at Darwin. Napuno ng tawanan ang buong kabahayan habang nag kukwento si Darwin at si Raf naman ay panay ang komento sa mga sinasabi ni Darwin habang kinikilig naman sila Austin at Aki sa kwento nila.

Pagka balik sa school ay inasikaso nila Aki at Austin ang darating na University week, bukod kasi sa pageant ni Austin ay magtatayu din ng booth ang bawat colleges para sa isang linggong celebration. Dumating ang University week at halos buong araw magkaka sama ang apat. Magkatabi ang booth ng College of Education at ang College of Arts and Sciences kaya laging magkakasama ang apat. Biyernes, ang huling araw ng University week. Puno ng estudyante, mga school officials at faculty members ang auditorium para sa Mr. and Ms. University. Maging ang mga magulang at kamag anak ng mga kalahok ay nandoon para sumuporta. Doon unang nakilala ni Aki ang mommy ni Austin, nung una ay nahihiya pa si Aki pero kalaunan ay naging komportable na rin syang kausap ito at magkatabi pa sila sa upuan habang nanunuod ng pageant. Hindi alam ni Aki kung may ideya ang mommy ny Austin tungkol sa kanilang dalawa pero sa tingin nya ay okay lamang ito para sa kanya.

Nagsimula ang patimpalak at napuno ng palakpakan ang buong auditorium lalo na ng maglabasan ang mga kalahok sa kanilang summer outfit. Kitang kita kay Austin na nag eenjoy ito, samantalang tuwang tuwa naman sila Darwin, Raf at Aki pati na rin ang mommy nito.
Naka pasok si Austin sa top 5 at sa final question para sa kanya… “How do you define success?” ang isa sa mga judges. “Most of us define success by fame and fortune of a person, but for me success is waking up every morning, very excited about the new day tha the Lord gave to us. By sharing even the smallest things that you have to the people around you and by being contented of what you have but still aiming to reach your long term goal and by the end of the day, you feel that you did a very good job of showing to other people as well as to your family and friends how beautiful and wonderful life is despite of all the hardship and challenges that we encounter.” Si Austin. Napuno ng hiyawan ang auditorium, napatayo pa sila Raf at Darwin sa sagot ni Austin sa tanong. Si Aki naman ay panay ang palakpak sa husay ng sagot ni Austin, maging ang mommy nya ay walang tigil sa palakpak habang naluluha.

Nang i announce ang mga nag wagi ay nakuha ni Austin ang 1st runner up samantalang ang kanyang kapareha ay 2nd runner up naman. Di man nakuha ni Austin ang titilo bilang Mr. University ay masaya na rin sya dahil sa mga kaibigan at sa mga mahahalagang tao sa buhay nya tulad nila Kuya Raf at Darwin, ang mommy nya at ang pinaka mamahal nyang si Aki. Matapos ang patimpalak ay sama sama silang nag dinner kasama ang mommy ni Austin, si Darwin at si Raf pati at syempre si Aki.
Habang kumakain ay sinabi ni Austin sa mommy nya ang tungkol sa kanila ni Aki, wala namang tutol ang ina ni Austin. “Anak, kung saan at kung ano ang magpapa saya sa’yo. Susuportahan kita. Ang mga taong mahal mo ay mahal ko na rin.” Ang mommy ni Austin. Isang halik sa pisngi ang iginawad ni Austin sa ina. Si Aki naman ay nag pasalamat sa pagtanggap sa kanilang relasyon ni Austin. “Aki, simula ngayon ay mommy na rin ang itawag mo sa akin. Welcome to our family, anak.” Ang mommy ulit ni Austin. “Thank you po, mommy.” Si Aki. Tuwang tuwa sila Raf at Darwin sa nangyari at maging sila ay itinuring na ring mga anak anakan ng Mommy ni Austin. Naging masaya ang gabi para sa kanilang lahat.

Walang makaka pagsabi kung hanggang saan ang pagmamahalan nila Aki at Austin, Raf at Darwin. Pero isa lang ang alam nila… They will cherish and treasure every single moments that they are together…
Sa mga pinag daanan nilang apat, marami silang natutunan…

Masarap pero masakit mag mahal… pero kung pakikinggan mo lamang ang dikta ng iyong puso ay kaya mong tiisin ang sakit… sabi nga nila… Getting hurt when you fall in love with someone is inevitable, its always a gamble.. and a risk that should willing to take...



WAKAS

The newbie, the sophomore and the veteran Part 14

CHAPTER 14: CHEER for LOVE

Isa isang naglabasan ang ilang member ng squad, karamihan ay mga lifters at flyers nila. Halong gulat at pagtataka ang makikita sa mukha nila Austin at Raf. Nagkatinginan sila sabay iling dahil hindi talaga nila alam ang mga nangyayari. Sa kaligitnaan ng cheer routine ay may bumulaga sa kanila ang isang malaking banner.

John Austin Hernandez will you be my CAREBEAR? Yan ang naka sulat sa banner na may drawing pang isa sa mga care bears character si Funshine, kulay dilaw na care bear character. Naalala ni Austin ung stuffed toy na tinignan ni Aki nung una silang mag mall together. Hindi malaman ni Austin ang magiging reaksyon nya. Napa upo na lang sya habang nakayuko. Nang i angat nya kanyang mukha ay nakita nya si Aki napapalapit sa kanya na hawak ang care bear na stuffed toy. Tumayo sya at nilapitan nya si Aki. “Oh bakit ka naiyak?” tanong ni Aki. Doon napansin ni Austin ang mga luha na malapit ng dumaloy mula sa kanyang mga mata. Pinahid ni Aki ang mga luha sa mata ni Austin. “Anung sagot mo sa tanong ko?” si Aki ulet habang hawak ang mukha ni Austin. “Anu ba dapat kong isagot? Or kailangan ko pa bang sumagot?” si Austin. Isang matamis na halik ang iginawad ni Austin sa mga labi ni Aki sa gitna ng mga members ng squad, mga nanunuod na estudyante at ni Raf. “Walang bawian yan ah, mula ngayon carebear na kita ah.” Si Aki. “Oo na. Alam mo namang matagal ko ng hinihintay ‘to di ba?” si Austin. Isang mahigpit na yakap ang ibinigay ni Aki kay Austin.

“Ano ba yan.. un lang pala ito. Sasagutin mo lang si Austin kailangan andito pa ako.” Pag putol ni Raf sa moments nila Aki at Austin. Natawa si Austin sa sinabi ni Raf, nginitian ni Aki sa Raf sabay sabing “yun ang akala mo, Kuya Raf.” Pumalakpak si Aki at isang banner pa ang bumulaga, para kay Raf.

Rafael Iñigo, please be the CAPTAIN of my HEART kasabay ng pagladlad ng banner ay lumabas si Darwin na gwapong gwapo sa suot nyang t-shirt na may naka sulat na “ I HEART RAF”. Napatingin si Raf kay Aki na sinuklian naman ng ngiti nito sabay tango ng ulo, na sinasabing “go ahead”. Nilapitan ni Raf si Darwin na nanatiling nakatayo sa gitna ng gym. Nang makalapit na si Raf ay isang mahigpit na yakap ang iginawad nya kay Darwin. Sapat na ito para sabihin ni Raf kay Darwin kung ano ang tunay nyang nararamdaman. “Hindi mo naman kailangang gawin ito eh, pero Salamat na din sa effort ..at sa pag mamahal mo.” Si Raf. “Ako ang dapat magpasalamat sa’yo, Raf. Simula pa noon ramdam ko na ang pagmamahal mo for me, at hindi ako mag dadalawang isip na gawin ulit ito para sa’yo.” Si Darwin. Niyakap ulit ni Raf si Dawin at nang kumalas sya ay nasa tabi na nila si Aki at Austin. “Double honeymoon na ito!” si Austin. “Unggoy! Double honeymoon ka dyan. After 1 year pa. Anu ka swerte?” si Aki. “After 1 year kayo, kami baka bukas mag honeymoon na” si Darwin. Nilamukos ni Raf ang mukha ni Darwin sa sinabi nito. “Bear naman, after 1 year pa? Kaong nay un, bear. Wawa naman ako..” si Austin. Nagtawanan silang apat. “Oo nga naman, Aki. Kawawa naman si Austin pag ganun. Pag bigyan mo na. Isa lang naman eh.” Birong sabi ni Raf. “Pilitin mo nya muna ako. Konti na lang papayag na ako” si Aki. Muli ay nagtawanan silang apat. Bago umalis ng gym ay nagpasalamat sila sa mga members ng squad na tumulong kina Aki at Darwin. Nang makalabas sila sa gym ay nagpaalam sila Darwin at Raf kina Aki at Austin.

“So paano guys, see you on Monday. Quality time muna kami ng Captain ko.” Si Darwin. “Oy, Darwin.. sama ako sampu ah.” Birong sabi ni Austin. Kinurot ni Aki si Austin dahil sa sinabi nito. “Bear naman, bago pa lang tayo nanakit ka na.” si Austin. Natawa sila Raf at Darwin sa kulit ni Aki at Austin. “Sige, Darwin. Alis na kayo at makukurutan pa kami ng bear ko.” Si Aki. “Kurutan lang ba talaga? Baka sa Monday eh malalaki ang eyebags nyo dahil sa puyat.” Si Raf. “Okay lang namang mapuyat eh, basta may magaganap. At lagi nyong tatandaan. Bago umaksyon, mag proteksyon” sabay kindat na sabi ni Darwin. “Ay naku, Darwin. Bibili pa ako. Wala na akong stocks eh. Ano bang flavor ang gusto mo, bear.” Sabay tingin ni Austin kay Aki. Hinampas ng bag ni Aki si Austin at kitang kita nila Raf at Darwin ang pamumula ng mukha ni Aki. Masayang nahiwalay silang apat. Masayang araw para sa kanila at sa mga darating pang araw na kasama nila ang mga mahal nila.


Kakatapos ng mag bihis ni Aki ng katukin sya ng kanyang mommy sa sa kanyang kwarto. “Anak, andyan na bisita mo.” Ang mommy nya. “Opo, sunod na po ako. Ma.” Sagot ni Aki. Tinapos ni Aki ang pag aayos ng buhok at tuluyang bumaba sa kanilang salas. Pag dating nya sa salas ay naabutan nya ang kanyang Daddy na kausap si Austin. Ang gwapong tignan ni Austin sa suot nyang checkerd blue polo at puting pantalon. Nasa kalagitnaan sya ng pag tingin kay Austin ng mapansin sya ng kanyang Daddy. “Oh eto nap ala ang dalaga ko eh.” Birong bati ng daddy nya. Nangiti si Austin sa sinabi ng Daddy ni Aki. “Dad naman..” sagot ni Aki. Natawa ang kanyang Daddy sabay baling ng atensyon kay Austin. “Austin, wag mong papaiyakin itong anak ko. Kung hindi, lagot ka sa akin.” Ang daddy ulit ni Aki. “Opo, Sir. Wag po kayong mag alala. Hindi po sya iiyak sa akin.” Sagot ni Austin. “At talaga namang sumagot ka pa ah, as if namang papayag ako na paiyakin mo.” Si Aki. Sasagot pa sana si Austin pero pinutol ito ng Mommy ni Aki nang ayain sila nitong mag dinner. Masayang kumain ng dinner sila Austin kasama si Aki at ang parents nito. 2 days after sagutin ni Aki si Austin ay ipinakilala na nya ito sa mga magulang nya. Tanggap naman ng mga parents ni Aki ang kanilang relasyon at suportado sila ng mga ito sa kundisyon na hindi nila pababayaan ang kanilang pag aaral. Habang kumakain ay lalo pang nakilala ni Austin ang parents ni Aki. Sobrang down to earth at masayang kausap. Marami ding natutunan na mga aral ang dalawa mula sa mga parents ni Aki tungkol sa buhay at pag ibig. Nang matapos ang dinner ay nag paalam ang parents ni Aki sa kanilang dalawa upang makapag pahinga. Naiwan silang dalawa sa salas habang nanunuod ng tv. Nung una ay magkatabi lang sila sa upuan pero nung wala na ang parents ni Aki ay magkayakap na silang dalawa habang naka upo sa sofa. “I love you, bear ko.” Si Austin. “Love you too, bear.” Sagot ni Aki. Isang mabilis na halik ang iginawad ni Aki kay Austin. “Thanks ah.” Si Aki. “For?” tanong ni Austin. “For all the love at sa pagpapa sensya mo sa akin at higit sa lahat sa pagiging boyfriend ko.’ Si Aki. Isang matamis na halik ang iginawad ni Austin kay Aki bilang sagot sa sinabi ni AKis a kanya. Mula sa halik ay unti unting binabalot ng init ang kanilang katawan..mula sa simpleng halik at nauwi ito sa mapusok ngunit puno ng pagmamahal na halikan. Nang maghiwalay sila ay wala ni isang salita ang lumabas sa kanilang mga bibig bagkos ay mga mata lamang nila ang ngungusap. Kitang kita sa kanilang mga mata kung gaano nila ka mahal ang isa’t isa. Hinawakan ni Austin ang mukha ni Aki, hinaplos ng kanyang mga daliri ang bawat parte ng mukha ni Aki. Si Aki naman ay isa isang tinatanggal na ang mga butones ng polo ni Austin hanggang sa tuluyan itong mabuksan at lumabas ang magandang katawan ni Austin. Di na nakapag pigil ang dalawa, pinatay ni Aki ang tv at dahan dahan silang umakyat sa kwarto niya. Pag dating sa kwarto ay muli nilang nilasap ang labi ng isa’t isa, hanggang sa tulyuan nilang pinag saluhan ang pag ibig nila sa isa’t isa. Magkatabi sila sa kama habang magkayap at tanging kumot lang ang takip sa kanilang katawan, himbing na himbing si Aki sa pag tulog habang pinagmamasadan sya ni Austin. Kay gandang pag masdan ang tulog na tulog na si Aki, para itong anghel sa mga bisig ni Austin. Isang halik sa noo ang iginawad ni Austin para dito at hinigpitan pa ang kanyang yakap sabay pikit ng kanyang mga mata. Unang gabi na pinagsaluhan nila ang kanilang pagmamahal ay nagawang ibigay ni Aki ang lahat kay Austin at dahil doon ay lalung lumalim ang pag mamahal ni Austin para kay Aki.


“Here we are. Our future love nest.” Si Darwin habang binababa ang mga gamit mula sa sasakyan. “Love nest ka dyan.” Si Raf. “Ayaw mo ba dito? Presko, tahimik at maaliwalas.” Si Darwin. “Hindi naman yun eh, bakit may love nest pa? gusto mo bang mag sama tayo sa isang bahay?” tanong ni Raf. “Gusto ko sana, pero kung hindi okay sa’yo eh di wag na lang.” si Darwin. “Masyado pang maaga para dyan, saka na pag naka tapos na tayo at may maganda ng trabaho. At promise ko sa’yo pag dumating ang araw nay un, ako na ang mag aaya na mag sama na tayo.” Si Raf. Niyakap sya si Darwin sabay halik ng mabilis sa labi nya. Napag pasyahan nilang dalawa na mag out of town after ng mid term exams nila. Tutal ay 1 week pa bago ang Finals ng Cheer Fest at wala naman ng maraming babaguhin sa routine nila, kaya sinamantala na nila ang pagkakataon na mag out town. Sa rest house nila Darwin sila nag punta sa Taal, Batangas. Ilang beses na rin nakarating si Raf dito, lagi silang nag re reunion dito mula pa nung High School at dito rin ginanap ang Stag Party ng Kuya ni Raf. Nang makapasok sila sa bahay ay diretso agad sila sa kwarto para ilagay ang mga gamit at makapa hinga na rin. Mahigit 2 oras din ang byahe from Laguna to Batangas dahil na rin sa traffic. “Shower lang muna ako, ang lagkit na ng pakiramdam ko eh.” Si Raf. “Sabay ako, kanina pa rin ako init na init eh.” Sabay kindat na sagot ni Darwin. “Ayoko! Kung gusto mo mauna ka na. Mamaya na lang ako.” Si Raf. “Anu ka ba naman, kapitan. Mag boyfriend na nga tayo eh. Tatanggi ka pa.” si Darwin. “Ay, naku mauna ka na. Antayin na lang kitang matapos.” Si Raf. “Sige na, Kap. Sabay na tayong maligo.” Pag lalambing ni Darwin. Sandaling nag isip si Raf. “Sige, pero maliligo tayo ah. Yun lang.” si Raf. ‘Opo” sagot ni Darwin. Inihanda ni Darwin ang mga gagamitin nila habang si Raf ay na tatanggal ng suot na damit. “Malusaw naman ako sa pagkakatitig mo, Da.” Birong puna ni Raf habang nakatalikod kay Darwin. “Hoy! Di ako nakatingin noh, feeling ka naman dyan. Mas maganda pa ata ang katawan ko sa ‘yo.” Sagot ni Darwin habang inilalabas ang towel at toiletries nila. Natawa lamang si Raf sa sagot ni Darwin at tuluyang pumasok sa banyo na naka boxer short. Sumunod naman si Darwin dala ang towel at iba pang gamit na wala ng saplot sa katawan. Pag pasok nya ay saktong nahuhubad si Raf ng boxer short., hindi naiwasan ni Darwin na mapa tingin sa parting iyon. “Hay naku, maliligo ba tayo oh titigan mo na lang itong junior ko?” si Raf. “Parang napa tingin lang naman ako, at saka mas malaki pa nga ata ung sa akin dyan eh.” Sabay hawak ni Darwin sa junior nya. “Eh ano naman ngayon? Wala naman sa size un eh. Nasa performance.” Si Raf. “Huh! Magaling ako noh. Tanong mo pa kay ano…” pag mamalaki ni Darwin. “Wag na. baka mapahiya ka pa. ahahahah” sabay tawang sagot ni Raf. Inirapan sya ni Darwin sabay bukas ng shower at tumapat sa tubig mula dito. Lumapit na din si Raf sa tapat ng shower para maka simula ng maligo. Magka dikit ang mga katawan nila dahil na rin sa may kaliitan ang banyo para sa kanilang dalawa. Nag sasabon ng katawan si Raf ng bigla syang magulat sa ginawa ni Darwin. Kimuha nito ang sabon at sya ang nag sabon sa magandang katawan ni Raf.

unti unting binalot ng init ang buong katawan ni Raf. Napa pikit na lamang sya sa bawat hagod ng kamay ni Darwin sa kanyang katawan. Malamig ang tubig mula sa shower head pero tinalo ito ng init na nag mumula sa kanilang katawan. Hinalikan ni Darwin ang mga labi ni Raf, mapusok at puno ng init ang halik nya. Gumanti si Raf, gumapang ang halik nya sa leeh at dibdib ni Darwin. Tanging ungol lang ang marirnig sa loob ng banyo, unang beses na pag sasaluhan nila ang kanilang pagmamahalan at hindi nila inakala na ganito pala kasarap ito. Ilang minuto pa ay pinakawalan nila ang init ng kanilang katawan at muli ay punong puno ng pagmamahal silang naghalikan bago tinapos ang kanilang paliligo. Matapos maka ligo ay nag handa sila ng makakain nila at saka namasyal sa mga lugar malapit sa rest house. Pag sapit ng gabi ay muli nilang pinag saluhan ang sarap ng kanilang pagmamahalan at un din ang gabing ibinigay ni Darwin ang buong sarili kay Raf. Lunes ng madaling araw sila bumalik sa Laguna para maka pasok sa kani kanilang klase.

Lunes ng alas 3 ng hapon ay nagkita kita silang 4 para sa isang double date. Doon din nila napag pasyahan na sa sem break ay sa rest house nila Darwin sila mag babaksyon. Excited na rin silang 4 para sa nalalapit na Finals ng Cheer Fest at University week kung saan si Austin ang pambato ng College of Educ para sa Mr. and Ms. University. Gabi na ng maghiwalay silang apat. Sa bahay ni Raf matutulog si Darwin at sa bahay naman ni Aki si Austin tutuloy. Masaya ang apat hindi lang dahil sa kani kanilang partner kung hindi pati na rin sa pagkakaibigan na nabuo ng dahil sa pag iibigan.





ITUTULOY…

The newbie, the sophomore and the veteran Part 13

Last 2 chapters na lang at magpapa alam na sila Aki, Austin, Raf at Darwin.

Muli maraming salamat sa pag suporta at sana ay suportahan nyo ulet ang mga susunod ko pang mga kwento.

-GBOI-









CHAPTER 13: LUCKY


“Bilisan mo naman, ang bagal mo kanina pa sila nag aantay eh.” Si Aki. “Pasensya naman. Ang dami mo naman kasing pinadadala eh.” Si Darwin. “Eh kasi wala akong sasakyan, pero kung meron ako na nagdala nyan dito.” Sagot ni Aki. “Naku, pag hindi nag work itong gimik nating ito. Naku, ewan ko na lang.” si Aki. “Oo nga, nakasasalay ang reputasyon ko dito, Aki. Kailangang mag work ito.” Pag sang ayon ni Darwin. Pag dating nila sa location ay inilapag muna nila ang kanilang mga dala. Kinuha ni Aki ang kanyang telepono at may tinawagan. “Hello. Andito na kami ni Darwin sa location. Punta na kayo dito at wag nyong kalimutan ung mga pinadadala naming ah.” Si Aki sabay baba ng telepono. “Kinakabahan ako, Aki. Paano kung mabuko nila tayo? Or paano kung di umepekto ito?” si Darwin. “EEEEHH.. wag kang magi sip ng ganyan. Pati ako kinakabahan eh. Alam mo naman na ngayon ko lang gagawiin ito eh.” Si Aki. Isa isa na nilang inayos ang kanilang mga dala at nang matapos ay umupo sila habang hinihintay ang mga kasama.

“Alam mo ba, Aki. Ni sa panaginip ay hindi ko inaasahan na gagawin ko ito. Ganito pala ung pakiramdam na un. Excited na kabado.” Si Darwin. “I agree, kagabi pa lang di na ako makatulog. Everytime maiisip ko sya eh sobra kung kaba ng dibdib ko eh.” Si Aki. Ilang araw after ng Elimination ay nag usap sila Darwin at Aki upang sa gagawin nila nitong araw na ito. “Wait lang, akala ko ba andito na sila? Eh wala pa naman pala.” Puna ni Darwin. “Ahehehehe! Akala ko din andito na sila eh.” Si Aki. Ngumiti lang si Darwin sa sinagot ni Aki. Habang naghihintay ay inilabas ni Darwin ang kanyang cellphone at nagpatugtog. Tahimik silang nakikinig ni Aki sa mga kanta, minsan ay sinasabayan pa nila ito. Makalipas ang ilang songs ay tumugtog ang isang kanta.. biglang napangiti si Aki sa narinig. Ito ang kanta na huli nyang narinig nung ma realized nya na mahal na nya si Austin. Napansin ito ni Darwin. “Ganda ng song noh?” si Darwin “Oo. Love ko yang song na yan. Naka repeat nga lagi yan sa I-pod ko eh.” Si Aki. Pinindot ni Darwin ang isa sa mga buttons sa cellphone nya at muling nag simula ang paborito nilang kanta ni Aki.

Naka ngiti si Aki habang nag sisimulang tumugtog ulet ang kanta. Isa isang bumabalik ang mga sweet moments nila ni Austin. Alam nya sa sarili nya na handa na syang tanggapin ang pag-ibig ni Austin. Si Darwin naman ay nakatingin sa malayo habang nakikinig sa kanta, muli ring bumalik ang mga ala-ala ng samahan nil ni Raf. Mula High School hanggang ngayon na ibibigay na nya ang matagal ng hiling ni Raf, ang mahalin nya ito ng higit pa sa kaibigan. Patuloy pa rin ang kanta sa pag tugtog.





Do you hear me? I'm talking to you
Across the water across the deep blue ocean
Under the open sky, oh my, baby I'm trying

Boy I hear you in my dreams
I feel your whisper across the sea
I keep you with me in my heart

You make it easier when life gets hard

I'm lucky I'm in love with my best friend
Lucky to have been where I have been
Lucky to be coming home again
Ooh ooh ooh

They don't know how long it takes
Waiting for a love like this
Every time we say goodbye
I wish we had one more kiss
I'll wait for you I promise you, I will

I'm lucky I'm in love with my best friend
Lucky to have been where I have been
Lucky to be coming home again

Lucky we're in love in every way
Lucky to have stayed where we have stayed
Lucky to be coming home someday

And so I'm sailing through the sea
To an island where we'll meet
You'll hear the music fill the air
I'll put a flower in your hair

Though the breezes through trees
Move so pretty you're all I see
As the world keeps spinning 'round
You hold me right here, right now

I'm lucky I'm in love with my best friend
Lucky to have been where I have been
Lucky to be coming home again

I'm lucky we're in love in every way
Lucky to have stayed where we have stayed
Lucky to be coming home someday

Ooh ooh ooh
Ooh ooh ooh, ooh



Saktong katatapos lang ng kanta ng dumating mga taong kasama nila sa ginagawang plano. Lahat ito ay member ng squad. Isa isa nilang pina usapan ang mga detalye ng plano nila, hindi maitago ng mga kasama nila Darwin at Aki ang kilig at tuwa habang binubuo ang plano. Mahigit 30 minutos nang mag finalized nila ang plano. Lahat ay excited sa kalalabasan nito. Lalong lalo na sila Darwin at Aki.


Naglalakad si Austin pababa ng 2nd floor ng building ng maka salubong nya si Raf. “Raf, pare!” tawag nya dito. “Uy, Austin. Ikaw pala tol.” Si Raf. “Mukhang busy ah, dami bang assignments?” si Austin. “Di naman, may tinatapos lang para sa OJT ko next sem. Tapos nag text pa si Darwin na I meet ko daw sya eh di naman sinabi kung saan.. mamaya na lang daw nya sasabihin.” Si Raf sabay kamot ng ulo. Natawa si Austin sa sinabi ni Raf. “By the way, sensya na sa nangyari ah. Sana makabawi ako sa’yo.” Hiyang sabi ni Austin. “Naku, wala na yun. Okay na yun.” Si Raf. Nagkamayan sila tanda ng pag sisimula ng kanilang pagkakaibigan. Sabay silang naglalakd papuntang study hall ng mag ring ang phone ni Austin.

“Hello, Aki. Bakit ka napatawag?” sagot ni Austin. “Ah ganun ba, sige sige. Basta 5pm sharp yun ah.” Si Austin ulit. “Mukhang may date kayo ni Aki ah. Totohanan na ata yan ah.” Pangungulit ni Raf. “Hindi naman, sinabi nya lang na mag punta daw ako sa tennis court ng gym pag dating ng 5pm.” Si Austin. Tumango lang si Raf. Tumaybay sila sa study hall since pareho na silang walang klase ng mga oras nay un. Nag kwentuhan sila tungkol sa buhay, school at sa love life na rin. “Kayo ba ni Darwin? Wala bang pag asang maging kayo?” tanong ni Austin. “Kung ako lang.. gusto ko, pero kung di sya okay sa ganung set up. Wala akong magagawa. And besides okay na ako na mag bestfriend kami.” Sunod sunod na sagot ni Raf. “eh kayo ni Aki? Anu nang status nyo?” si Darwin. “Ahahahah! Mukhang mahihirapan pa ako kay Aki. Pakipot eh. Mukhang hindi ako papasa sa kanya.” Pabirong sagot ni Austin. “Ganun ba. Aba’y dali dalian mo na. Kung di mo makuha sa santong dasalan, sa santong paspasan na. Ahahaha!’ tawang biro ni Raf. “Pwede! Sige subukan ko nga. Tignan ko kung makapalag pa sya.” Sagot naman ni Ausitn Nagkatawanan sila sa biruan nila. Tuloy pa rin ang kwentuhan nila tungkol sa ibat’ ibang bagay. Nasa kalagitnaan sila ng tawanan ng may lumapit sa kanila na isang member ng pep squad at humahangos ito.

“Kuya Raf.. pumunta ka dali sa gym.. bilis.. may malaking problema tayo..” hingal kabayong sabi ng team mate ni Raf. Dali daling tumayo sila Raf at Austin at lakad takbong binagtas ang daan papuntang gym kung saan madalas nagpa practice ang squad. Habang papunta sa gym ay abot abot ang kaba ni Raf samantalang si Austin ay di naman malaman kung ano ang nararamdaman, hindi kasi binanggit ng team mate ni Raf ang nangyayari sa gym. Malas pa dahil nataon sa labasan ng mga pre school students at kailangan pa nilang mag intay ng ilang sandali para padaanin ang mga ito. Pagka daan ng mga pre schools students ay muli, lakad takbo ang ginawa nila Austin at Raf.
“Diyos ko, kung anuman ito. Sana walang masamang nangyari sa team.” Lihim na dasal ni Raf. “Aki asan ka ba? Bakit di kita makontak.” Si Aki habang panay ang dial sa number ni Aki.

Nang makarating silang dalawa sa gym ay nasumpungan nila na nakapatay ang mga ilaw dito at dahil may malalaking pader ito ay halos konting liwanag lang maaaninag mo dito. Nilingon ni Austin ang lalaking nag sabi sa kanila na pumunta sa gym para tanungin pero nawala na ito sa kanilang likuran.

“Bakit madalim? Anung meron dito.? Si Austin. I don’t have any idea.” Si Raf. Di pa rin mapalagay ang dalawa, dahil na rin wala silang makita kahit isang palatandaan na may tao sa loob ng gym. Nakikiramdam lang silang dalawa nang biglang bumukas ang mga ilaw at dumagundong ang loob ng gym ng tunog ng drums.
Halos hindi makapaniwala ang dalawa sa nakikita. Isang nakaka gulat na pangitain ang kanilang nasaksihan, natulala na lamang sila Raf at Austin sa mga sumunod pang nangyari..


ITUTULOY….

ABANGAN...

HANGGANG SAAN ang KAYA MONG GAWIN PARA sa PAG-IBIG?

KAYA MONG BANG KALIMUTAN ANG NAKARAAN PARA SA KASALUKUYAN?

PAANO KUNG ANG TAONG MINAMAHAL MO AY SYA RIN ANG DAHILAN NG KALUNGKUTAN AT TAKOT MO?


KAKAYANIN MO BA?


ABANGAN.......


by GBOI

The newbie, the sophomore and the veteran Part 12

Part 12: Ang Pagahaharap 2: Dominguez State U vs. Mariano Guzman University


Martes ng umaga, eksaktong alas 8 ng umaga ay puno na ng mga estudyante at mga faculty members at deans ng bawat colleges ang University gym. Lahat excited makita ang pinagmamalaking routine ng DSU Pep Squad. Ilang minuto na lang at magsisimula na ang Pep Rally.

Samantalang sa loob ng quarters ay abalang naghahanda ang mga members ng squad. Lahat ay nakabihis na ng kanilang mga pep squad uniforms. May mga nag wa warm up at ang iba naman ay nag ii strectching. Kasama ni Aki ang ibang member ng squad sa labas ng quarters malapit sa pintuan nito. Nag uusap sila tungkol sa kung gaano sila ka excited sa gagawing pep rally, nagkukulitan din sila tungkol sa uniform nila. Nagkukulitan pa rin sila ng lumapit si Raf kay Aki.
“Ahm.. Aki, you got a minute?” tanung ni Raf. “Sure.” Si Aki. Bahagya silang lumayo sa kung saan andun ang ibang members na kakulitan ni Aki kanina.
“Bakit, kuya Raf? May problema ba?” panimula ni Aki. “Wala naman, gusti ki lang ulet mag sorry at I goodluck ka.” Si Raf “Wala na yun, kalimutan na natin yun. Siguro nga, hindi talaga pwedeng maging tayo. At saka napag isip isip ko na, tumutingin ako sa iba, eh andyan naman pala ung hinahanap ko sa tabi ko.” Si Aki habang naka ngiti. “Sorry din sa ginanwa ni Austin sa’yo. Masakit ba?” si Aki ulit. “Ahahahah! Hindi naman, pero malakas syang sumuntok ah.” Tawang sagot ni Raf. Tinapos nila ang pag uusap nila sa pamamagitan ng isang yakap, yakap magkaibigan. Narinig nila na nagsalita na ang University President upang ipakilala ang kanilang squad. Hudyat na ito para sa kanila na lumabas sa quarters at maghanda para sa kanilang performance. Isa isa na silang lumabas at pumila ayon sa kanilang posisyon. Naka pila na sila ng dumating si Austin at Darwin. Talaga namang napaka supportive na mga kaibigan itong sila Darwin at Austin. Kinawayan nila Raf at Aki ang dalawa at tumango naman ang mga ito bilang sagot.

“Our beloved students, faculty members and to all College Heads and Administrators, I’am very honored at proud to welcome you all to the DSU Pep Rally for 2010. And without further a do, here they are The DSU Black Condor Pep Squad!!!!” pagpapakilala ng Presidente ng University. Napuno ng hiyawan at palakpakan nag buong gym kasabay ng dugundong ng tunog ng mga drums. Isa isa silang pumasok sa gitna ng gym, hindi maipaliwanag ni Aki ang nararamdaman. Excited sya na kinakabahan, pero smile pa din. Nag simula nang tumutog ang music at isa isa na ring nagliparan ang mga babaeng member ng squad, series of standing back flips, running tumblings at toe touches. Couple of unbelievable stunts at pyramids. Their dance routines were superb, kitang kita sa kanila na nag eenjoy sila sa kanilang ginagwa.
Tuwang tuwa ang lahat, walang tigil ang hiyawan ng mga estudyante at ibang faculty members. Sila Darwin at Austin din ay halos mapatid ang mga ugat sa leeg sa kakasigaw. Tinapos nila ang routine ng isang pyramid na kung tawagin ay Wolf Wall at doon na halos di magkamayaw ang mga estudyante sa kanilang nakita. Tuwang tuwa ang mga ito at ganun din ang nararamdaman ng mga members ng squad, nagyakapan sila sa tagumpay ng kanilang Pep Rally at sa magandang reaksyon mula sa mga kapwa nila estudyante at mga school’s officials. Sa ganda ng kanilang performance ay hindi malabong makuha na nila ang inaasam na championship.

Makalipas ang ilan pang araw ay Elimination round na ng Cheer Fest 2010. Lulan ng official University bus ay tumungo ang buong squad dala ang kompyansa at pag asang makakamit ang unang pwesto sa Elimination round. Malaki din kasi ang porsyento na makuha nila ang kampyonato pag maganda ang score nila sa Elimination pa. Makalipas ang isang oras ay narating na nila ang venue kung saan gaganapin ang Elimination. Pagbaba pa lang nila ay pinagtinginan na sila ng ibang schools, may mga maririnig pang bulungan patungkol sa kanila. Sabay sabay silang nag lakad patungo sa registration area kung saan nasalubong nila ang Marian Guzman Pep Squad.

“Raf! It’s nice to see you again.” Bati ni Erik kay Raf. “Uy, Erik. Kamuta ba?” si Raf. Nagkamayan ang dalawa samantalang nakatingin naman ang magkabilang squad sa kanila. Su Erik ang head cheerleader ng Mariano. Katulad ni Raf ay huling taon na rin nito sa squad. Konting kamustahan pa at naghiwalay na sila pero bago pa maghiwalay ay nagbilin pa ang mga ito sa isa’t isa. “Raf, pakabahin mo kami sa routine nyo ah. Goodluck!” si Erik. “Oo ba, basta give us the reason to pray hard to win the championship.” Sagot ni Raf. Pareho silang nagtawanan.
Ilang oras na lang at magsisimula na ang Elimination round. 25 teams ang maglalaban laban pero 5 lamang ang makaka pasok para sa Championship round. Pangalawa sa huli magpe perform ang DSU samantalang pangalawa naman ang Mariano. Matapos ang ilang introduction at pagpapaliwanag ng criteria for judging ay nagsimula na ang contest. Matapos ipakilala ang mga schools na kasali ay tinawag na ang unang magpe perform.

Nagsimula na ang routine ng unang team, simple ang routine ng team na ito. Pero malinis at hataw naman. Natapos ng routine at exactly 8 minutes including the entrance and exit of the squad members sa dance floor. Sa tingin nila Aki ay hindi naman threat ang naunang squad. Ito na ang squad na inaantay ng lahat. Ang defending champion na Mariano Guzman Pep Squad. Lahat ay nakatutok sa ipapakita ng Mariano. Nang makapasok an gang buong team sa gitna ng dance floor ay kitang kita na confident ang mga ito. Ang ganda din tignan ng uniform nila na pinag halong black and red. Sinimulan ng mga ito ang kanilang routine ng 3 sunod sunod na tosses sinundan ng standing back tuck ng mga lalake at front walk naman sa mga babae. Sobrang synchronize lahat ng galaw nila, bawat stunts ay perfect ang executions. Walang error sa mga tumblings at liftings, hataw ang dance routines nila. Tinapos ng Mariano ang kanilang routine sa isang 3 level pyramids. Talagang ng set ng mataas na standard ang Mariano sa Elimination round pa lang. Kitnag kita sa ibang school lalo na sa mga baguhan sa contest ang pagka kaba, pero para kina Raf at sa DSU Pep masarap ang laban ngayong taon na ito. Natapos ang routine ng Mariano at confident silang nag exit sa dance floor na mataas ang makukuha nilang score. Sunod sunod ng nag perform ang ibang school, pang 23rd school na at susunod na ang DSU. Habang nag aantay sa entrance area ay isang maigsing huddle and ginawa nila. “Guys, eto na ito. Bigay na natin ang lahat at alam ko na alam nyo kung gaano ka importante ang laban na ito.” Si Raf. “Okay, hand in.” si Raf at sabay saby sila nag patong ng kamay sa isa’t isa. “GO DSU!!” sabay saby nilang sigaw. Ilang minuto pa ay sila na ang magpe perform. “Eto na.. it’s game time.” Sabi ni Aki sa sarili.

Sila na ang mag pe perform. Matapos silang ipakilala ng emcee ay sabay sabay na tumugtog ang mga drummers nila. Series of tumbling ang ginawa ng karamihan sa kanila, ang iba ay naka pwesto na para sa mga gagawing stunts at tosses. Nag simula na ang tugtog. Dance routines at ilang stunts. Kagaya ng pinakita nila sa pep rally punong puno ng determinasyon at saya ang bawat galaw nila. Lahat ng tosses at stunts ay perfect ang executions, wala dingb errors ang mga pyramids nila. Tinapos nilang muli ang routine ng isang pyramid. Halos di nila maintindihan ang nararamdaman nila, pagod man at halos habol na nila ang kanilang hininga pero mas nangingibabaw ang saya nila. Pagka exit nila sa dance floor isang group hug ang ginawa nila. Tuwang tuwa si Raf sa magandang performance ng team nila. Hindi malayong pasok na sila sa finals.

Habang nagpapahinga sila ay lumapit sila Darwin at Austin, tuwang tuwa ang dalawa sa magandang performance na napanuod nila. “Congratulations!!! Galing nyo ah.” Bati ni Darwin sa team. Naghiyawan naman ang ibang members ng team. “Good job, Raf and Aki.” Si Darwin ulet. “Naku, wag ako si Raf lang. Sya ang nagpaka hirap para sa routine naming.” Si Aki habang napupunas ng pawis. “Tayong lahat, kasi lahat ng kaya nating gawin ibinuhos na natin nagyong araw na ito.” Si Raf. Palakpakan ang lahat. Matapos makapag pray bilang pasasalamat ay bumalik sila sa audience area. Tamang tama naman at patapos na rin ang huling team. Ilang minuto na alng at malalaman na ang mga pasok sa Finals. Magkakatabi sa upuan sila Aki, Austin, Darwin at Raf. Habang nakikinig sa mga announcement ng emcee ay may inabot sa isang bagay si Darwin kay Raf. May halong pagtataka man ay ngumiti na lang si Raf ditto. Binasa nya ang nakasulat dito.
CONGRATS!
Ito lamang ang nakasulat sa labas ng isang maliit na box. Muli ay nginitian ni Raf si Darwin na sinuklian naman sa pamamagitan ng paghawak sa kamay ni Raf.

“Congrats in advance, alam ko na pasok na kayo sa finals.” Si Austin. “Salamat. Sana nga. Para naman di masayang lahat ng efforts namin.” Sagot ni Aki. “Sabay ako sa’yo pauwi ah.” Si Aki ulit. Tumango lang si Austin. Isinadal ni Aki ang ulo nya sa balikat ni Austin, hinayaan na lamang ni Austin ito. Masaya ang pakiramdam nila Raf at Aki. Maayos na ang lahat. At alam nila na magiging maayos din ang mga susunod pang mga araw nila sa Pep Squad.

Natapos ang lahat ng mga guess performers at ito na ang inaantay ng lahat ang announcement of winners.

“Ladies and Gentlemen, here are the 6 finalists for the South Luzon Leg . We have 6 finalists instead of 5 because we have a tie on the top slot.” Sabi ng emcee. Our top 6 are Santiago-Assuncion all Girls School, Benitez Intergrated School, Holy Sisters Academy, Advance Learning College, St. Vincent School and…

Mariano Guzman University and Dominguez State University!!!

Masayang masaya ang lahat ng schools na nakapasok sa Finals. 3 weeks from now ay maghaharap na ang mga finalists mula sa NCR, North and South Luzon, Visayas at Mindanao. Nagkamayan at nagbatian ang mga finalists pati ang ibang schools na nagparticipate.

Sa loob ng bus pabalik ng DSU ay walang humpay ang kulitan at hiyawan ng mga member ng squad. Ang iba naman ay binabalikan ang mga masasaya at nakakatuwang eksena kanina sa competition. Hindi sila nakakaramdam ng pagod. Lahat masaya at excited sa Finals. Habang nagkaka sayahan ang lahat ay tahimik at panay ang ngiti ni Raf sa mga naririnig nya mula sa mga ka Team mates. Doon nya naisip na sulit lahat ng pagod at pag sasakripisyo nilang lahat. Nasa gitna sya ng pag mumuni –muni ng kalabitin sya ni Darwin. “Sandwich oh, alam ko gutom ka na kasi 10am ka pa nag lunch.” Si Darwin sabay abot ng sandwich at drinks. “Salamat. Hindi ako nakakaramdam ng gutom kasi walang paglagyan ang kasiyahan ko ngayon.” Si Raf. “Ganun ba. Alam mo ako din, masaya. Masaya kasi I finally realized how stupid I’am.” Si Darwin. Puno ng pagtataka ang mukha ni Raf sa sinabi ni Darwin. “Saka mo na malalaman kung anung ibig kong sabihin, for now let’s just enjoy your victory.” Si Darwin sabay pisil ng ilong ni Raf. Gumanti naman ng kurot sa pisngi si Raf.

“Ay! Si Kuya Raf at Kuya Darwin.. may sariling moments oh. May mga ganun pang eksena. LUNETA PARK? PACO PARK?” sabi ng isa sa mga member ng squad. “Sige, tumalak ka pa, at ihahatid ka namin sa MEMORIAL PARK.” Birong sagot ni Darwin. Lalong napuno ng tawanan ang buong bus, maging ang driver ay hindi na rin napigalang hindi tumawa sa narinig. Tuloy pa rin ang saya sa loob ng bus.

Samantala…

Habang lulan ng sasakyan sila Aki at Austin wala pa rin silang imikan, tila nakikiramdam sila sa isa’t isa. Huminto ang sasakyan ni Austin pagka pula ng traffic light. “Masaya ka ba, kasi pasok na kayo sa finals?” si Austin. “Oo naman. Masayang masaya..” si Aki. “Eh ikaw? Masaya ka ba?” si Aki ulet. Ngiti lamang ang isinagot ni Austin sa kanya. “Dapat maging masaya ka na rin sa mga susunod na araw.” Si Aki. “Huh? Bakit naman?” si Austin. “Basta. Malalaman mo din sa takdang panahon.” Sagot ni Aki. Napakunot noo si Austin sa sagot ni Aki sa kanya. “Anu ba yun? May pa bitin effect ka pa eh. Dami mo ding alam eh noh?” birong sagot ni Austin. “Atat? Nagmamadali?” si Aki. “Bahala ka nga dyan. Kung ayaw mong sabihin sa akin.” Si Austin na may himig pagtatampo. “Ang arte naman, may pagtatampo pang nalalaman ito.” Si Aki. “Antayin mo kasi, masyado kanga tat eh.” Si Aki ulit. Hindi na sumagot si Austin, ipinag patuloy na lang nya ang pag da drive ng sasakyan pabalik sa DSU.




ITUTULOY…

The newbie, the sophomore and the veteran Part 11

CHAPTER 11: Ang paghaharap 1: Rafael vs. Austin


Maagang nagising si Aki. Actually hindi talaga sya makatulog ng maayos ng ilang araw. Iniisip nya pa rin ang nangyari sa kanila ni Raf. Nalulungkot sya ka pag naiisip na baka magbago ang pakikitungo nito sa kanya matapos ang pangyayari. Parang ayaw nyang pumunta sa practice pero hindi pwede. Next week ay dress rehearsal na nila at pep rally na rin, kaya kahit may alinlangan ay nag handa na rin sya para sa practice. Matapos maka pag bihis at maihanda ang mga gamit ay tulyuang lumabas sa kanyang kwarto. Sinalubong sya ng kanyang Mommy pag baba nya sa hagdanan.

“Anak, gising ka nap ala. Kanina pa may nag aantay sa’yo sa labas. Pinapa pasok ko nga pero ayaw naming pumasok.” Ang Mommy nya.
Nagtaka sya kung sino ang nag aantay sa kanya. Wala namang nag sabi sa mga ka Pep nya na sasabay sa kanya papuntang school. Ilang members din kasi ang nakatira sa subdivision kung san sila nakatira.
“Ganun po ba. Aalis na po ako. Pakisabi na lang p okay Daddy. Sa school na lang ako kakain ng breakfast.” Si Aki. Humalik sya sa Mommy nya at lumabas ng bahay. Nagulat sya kung sino ang nag aantay sa kanya sa labas. Hindi nya alam kung anu ang mararamdaman nya, nakatayo ito sa harapan ng gate nila. Nakangiti sa kanya. Gwapong gwapo sa suot nyang yellow na tshirt at khaki pants. Napako ang tingin nya dito, pakiramdam nya nanigas nya sya sa kinatatayuan.

“Anu ba yan. Ngayon na nga lang tayo nagkita after 1 week tapos ganyan ka pa” si Austin.
“Adik ka kasi. San ka bang planeta nag punta ha?! Ni paramdam ng malamig na hangin wala..” si Aki. “Malamig na hangin? Anu ako, patay?” si Austin.
“Halika na nga, baka malate ka pa sa practice mo.” Si Austin ulet.

Habang nasa byahe ay kinuwento ni Austin kung saan sya nanggaling at bakit sya hindi nagparamdam dito ng isang buong linggo. Sinabi ni Austin na may inasikaso siya sa probinsya at hindi nya na nagawang mag paalam dito pero ang totoo ay umalis sya ng bansa for 3 days para makalimutan nya ang sakit na nararamdaman nya dahil sa pag ibig nit kay Aki. Pero ang akala nyang makakapagpa limot sa kanyang pagmamahal kay Aki ay lalo lamang tumindi dahil sa loob ng 3 araw ay puro si Aki ang nasa isip nya habang nasa ibang bansa sya. Doon napagtanto ni Austin na hindi nya kayang lumayo kay Aki. Tinanggap na nya na kung hindi man tanggapin ni Aki ang pagmamahal nya ay sinabi nya sa sarili na mag aantay sya hanggang sa dumating ang araw na mahalin din sya nito. Ganun nya kamahal si Aki, handa syang mag antay at magtiis.

“So, kamusta ka naman? Anung balita sa’yo?” pag putol ni Austin ng katahimikan. “Okay naman. Eto na miss ka.” Si Aki. Lihim na napangiti si Austin sa sinabi ni Aki. Kahit papano ay sulit din pala ang byahe nya dahil na miss din pala sya ng taong patuloy nyang minamahal.

“Weh? Di nga? Parang hindi naman. Wala nga akong na receive na kahit isang message sa’yo sa Facebook.” Si Austin. “Di wag kang maniwala. At saka malay ko ba na nag fa facebook ka. Di nga tayo friends doon eh. At saka araw- araw kitang tinatawagan at tine text pero di ka nasagot at out of coverage area ka.” Si Aki. “Daming sinabi. Binibiro lang eh. Meron ka ba ngayon?” biro ni Austin. “Adik! Nagugutom lang ako. Kaya ganito ako. Heheheh!” si Aki. “Tara daan tayo sa drive thru para makapag breakfast na rin tayo bago ka mag sayaw at magtata tumbling doon sa gym.” Si Austin.

Dumaan sila sa isang fastfood at bumili ng makakain. Simpleng sandwich at orange juice ang binili nila para madaling kainin sabi ni Aki. Kumakain sila habang nasa byahe. May mga time na sinusubuan ni Aki si Austin dahil busy ito sa pag da drive. Naubos nila ang pagkain at saktong nasa school na sila, nag park si Austin ng sasakyan at sabay silang bumababa sa sasakyan. Nasalubong nila ang ilang members ng pep squad, at gaya ng unang bisita ni Austin sa practice ay tampulan sila ng tukso ng mga ito hanggang sa makarating sa gym.
Pagsapit nila sa gym ay kanya kanya na silang lapag ng gamit para mag warm up. Si Austin naman ay naupo sa isa sa mga bleachers sa loob ng gym.

Nagsimula na rin magdatingan ang iba pang members at ilang minuto pa ay dumating na rin si Raf kasama si Darwin. Hindi nagpansinan sila Raf at Aki, naiilang sila sa isa’t isa at hindi nila alam kung paano sila maguusap pagkatapos ng nangyari. Hindi na lang pinansin ni Aki ang atmosphere sa kanila ni Raf, nag focus na lang siya sa practice nila. Nagsimula na ang practice, lahat seryoso at focus. Lahat enjoy sa ginagawa nila. Well polished na ang routine at kitang kita na handa na sila para harapin ang darating na Elimination round. Matapos ang ilan pang pasada ay nag water break ang team for 15 minutes. Mabilis na lumapit si Austin kay Aki dala ang isang bote ng mineral water at isang towel na di naman kalakihan. Muli puro tukso at kantyawan ang kanilang narinig mula sa mga kasama ni Aki sa pep squad. Ngiti na lamang ang isinagot nila sa mga ito.
“Bagay kayong dalawa, bakit kasi hindi na lang totohanin eh.” Si Darwin na kanina pa katabi ni Austin sa bleacher. “Naku, Darwin tumigil ka nga dyan, pati ba naman ikaw.” Si Aki. “Bakit? Wala namang masama ah. Unless may iba kang gusto, Aki.” Si Darwin ulet. Natigilan si Aki sa sinabi ni Darwin, bigla syang napalingon kay Raf na kausap sa mga ibang members ng team. Nakita ni Austin ang reaksyon ni Aki at ang pagtingin nito sa direksyon kung nasaan si Raf. Hindi na lamang nya ito pinansin, bagkus ay kinuha nya sa kamay ni Aki ang towel at sya ang nag punas ng pawis nito sa mukha. Nagulat si Aki sa ginawa ni Austin pero hinayaan nya lamang ito para hindi mapahiya sa mga kasama sa squad. Matapos ang water break ay muli silang nag practice. Polishing ng stunts at pyramids pati na rin ang mga running tumblings nila. Matapos ang higit sa isang oras ay tinawag ni Ra fang buong team para sa isang meeting.

“Okay guys, half day lang tayo ngayon kasi ang iba sa inyo ay may Departmental Exam sa Monday. So, kailngan nyo ng sapat na oras para magpahinga at mag araal. After this meeting pwede na kayong umuwi. At diretso sa pag uwi ah, wala ng gagala kung saan saan. Okay?” si Raf.

YES, KUYA RAF! Sabay sabay na tugon nila.
Matapos ang ilan pang paalala ay dinis miss na ni Raf ang practice. Sinabihan ni Aki si Austin na antayin siya sa may parking area. Sinunod naman siya ni Austin. Habang nagbibihis si Aki ay pumasok si Raf, doon lang napansin ni Aki na sila lang dalawa sa loob ng looker area sa gym. Habang nagpapatuyo ng buhok si Aki ay wala pa rin silang imikan ni Raf na sya namang naghahanda para mag shower. Walang balak si Aki na kausapin si Raf o kahit batiin ito, hindi nya alam kung paano mag sisimula ng conversation dito. Palabas na sana sya nang biglang mag salita si Raf.

“Aki.. wait.” Si Raf. Hindi sumagot si Aki. Hindi nya alam ang gagawin at maaring mangyari. Iniisip nya na baka galit sa kanya si Raf. Hindi sya sumagot sa halip ay nanatili syang nakatayo patalikod kay Raf. “I just wanna say sorry for what happned last Monday.” Si Raf habang nakatingin sa likuran ni Aki. “Kasalanan ko, kasi hinayaan kong mangyari un. Dapat pinigilan kita.” Si Raf ulet. Huminga ng malalim si Aki bago sya nag salita. “Kasalanan ko rin naman eh. Ginusto ko ung nangyari. Kasi gusto kita noon pa. Actually hindi lang gusto… MAHAL na KITA, Raf..” si Aki. Lumungkot ang mukha ni Raf sa narinig, bagamat hindi ito nakikita ni Aki. Tama nga si Raf sa hula nya, pag magkasama sila ni Aki ay iba ang mga ngiti sa mga labi at mata nito. Alam nya dahil ganito sya pag kasama nya si Darwin. Lalapit n asana si Raf kay Aki nang bigla itong mag salita. “Alam ko na hindi ako ang gusto mo, nararamdaman ko. Pero kahit ganun hindi nagbago pagtingin ko sa’yo. Masakit tanggapin na ang taong pinaka mamahal mo eh iba ang gusto at minamahal.” Si Aki. Napa buntong hininga na lang si Raf sa mga sinabi ni Aki. Ramdam nya ang sakit sa bawat salitang binigkas ni Aki. “Am so sorry, Aki. Pero hanggang kaibigan lang talaga ang maibibigay ko sa’yo. May mahal na akong iba. Si Darwin ang mahal ko at walang magbabago dun.” Malungkot na sabi ni Raf.

Sa pagkakataon nay un ay hindi na napigilan ni Aki ang lumuha pa. Naramdaman nya ang sakit na hindi pa nya nararamdaman sa buhay nya. Gusto nyang sumigaw pero walang boses na lumalabas sa bibig nya. Patuloy ang pag agos ng luha nya, buti na lang at wala ng ibang tao pa sa gym. Di nya namalayang nakalapit na pala si Raf sa kanya, hinwakan sya sa balikat ni Raf para kalmahin sya. “Okay na ako Kuya Raf, at alam ko na magiging okay din ako sa mga susunod pang araw. Wag kang mag alala, hindi ito magiging dahilan para umalis ako sa squad.” Si Aki. Inalis nya ang mga kamay ni Raf sa kanyang mga balikat at tuluyang lumabas sa looker area. Mabilis ang ginawa nyang paglalakad habang pinapahid ang mga luhang patuloy pa rin sa pag agos mula sa kanyang mga mata. Di na nya halos maaninag ang kanyang nilalakaran, hindi nya rin nararamdaman ang bawat hakbang ng kanyang mga paa. Pag dating sa parking lot ay nandun si Austin at si Darwin na nag parehong nag aantay sa kanila ni Raf. Iniwas nya ang mga tingin nya sa mga ito upang di nila mapansin ang pamumula ng mga mata nya dahil sa pag iyak. Pero sadyang mabilis ang mga mata ni Austin at napansin nito ang kanyang mga mata. “Umiiyak ka ba? Anung nangyari sa’yo?” takang tanong ni Austin Maging si Darwin ay halat sa ekspresyon ng mukha ang pagtataka. Hindi sumagot si Aki, dumiretso sya sa passenger’s seat ng kotse ni Austin pero bago pa nya maisara ito ay napigilan sya ni Austin. “Hindi tayo aalis ditto hangga’t hindi mo sinasabi sa akin kung anung dahilan ng pag iyak mo.” Matigas na sa bi ni Austin “Di ako naiyak, napuwing lang ako habang naglalakad.” Pag sisinungaling ni Aki
“BULLSH*T!! wag ka na ngang magsinungaling, Aki.” Pasigaw na sabi ni Austin an ikinagulat pareho ni Aki at Darwin. Kitang kita sa mga mata ni Austin ang inis at galit sa pagsisinungaling ni Aki sa kanya. “Anu ka ba?! Sinabi nang napuwing lang ako! Kung ayaw mong maniwala eh di wag!” bulyaw ni Aki kay Austin. “Guys, calm down. Pwedeng pag usapan ito ng maayos.” Kalmang saway ni Darwin sa dalawa. Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ni Austin. Magsasalita pa sana si Austin ng biglang dumating si Raf.

“Aki, am really really sorry.. Please. Patawarin mo ako, I didn’t mean to hurt your feelings.” Sunod sunod na sabi ni Raf. “Di ba sabi ko sa’yo okay na ako. Okay lang, Kuya Raf. Naiintindihan ko ang lahat.” Hikbing sagot ni Aki “Anu bang nangyayari ha? Pwede bang ipaliwanag nyo sa amin ni Austin.” Si Darwin
“Kagaya ng sinabi ko kanina, Kuya Raf. Naiintindihan ko kahit masakit. Tatanggapin ko kahit mahirap. Kakayanin ko kahit alam ko na matatagalan akong maka move on.” Sunod sunod na sabi ni Aki. Nakuha agad nila Aki at Darwin ang ibig sabihin ng usapan nila Aki at Raf. Kitang kita sa mukha ni Austin ang galit at pagka inis. Ang taong mahal nya, sinaktan lamang ng taong halos sambahin at paglaanan ng panahon ni Aki. Di na napigilan ni Austin ang sarili. Biglang lumipad ang kamao ni Austin at dumapo sa mukha ni Raf. Napaatras si Raf sa ginawa ni Austin, nang iangat ni Raf ang mukha ay kita ang dugong umaagos mula sa pumutok na labi nito. Nagulat si aki at Darwin sa mga nangyari, kitang kita nila ang dilim sa mukha ni Austin. Susugod pa sana si Austin pero nahawakan na sya ni Aki sa braso habang si Darwin ay humarang na para kay Raf.

“Tumigil ka na, Austin. Please” si Aki. Tinapunan ni Austin ng masamang tingin si Aki na ikinatakot naman ni Aki. Buong akala nya ay sya naman ang makaka tikim ng kamao ni Austin. “Nakikiusap ako sa’yo, Austin. Tama na. Wag mo ng saktan si Kuya Raf.” Si Aki habang umiiyak pa rin. “Bilib din ako sa’yo Aki. Sinaktan ka na ng taong yan pero pinatatanggol mo pa rin? Anu bang meron sya na wala ako ha?!!! Napaka manhid mo, Aki. Napaka manhid mo!!” sigaw ni Austin. Napatakip na lamang ng mga palad nya si Aki sa kanyang mukha. Habang si Darwin naman ay inaalalayan si Raf papunta sa sasakyan nya. Tuluyan ng umalis sila Darwin at Raf at naiwan sila Aki at Austin sa parking lot.

Ilang minuto ng katahimikan ang namagitan kina Aki at Austin habang naka upo sila sa loob ng sasakyan. Pakiramdam ni Aki ay naubos lahat ng lakas nya sa mga nangyari sa araw na iyon. Si Austin naman ay nakatingin lamang sa labas ng sasakyan. “Austin, uwi na tayo. Gusto ko ng magpahinga.” Si Aki. “Bakit di mo ako kayang mahalin ng higit sa kaibigan?” tanong ni Austin. Hindi sumagot si Aki sa halip ay tinitigan nya si Austin. Kitang kita ni Aki ang lungkot na nararamdaman ni Austin. “Austin..” si Aki. Tumingin si Austin sa mga mata ni Aki. “Aki, mahal na mahal kita at handa akong mag antay para sa’yo.” Si Austin. Ngumiti si Aki kay Austin. “Saka na natin pag usapan ito, Austin. Uwi muna tayo. May tamang oras para pag usapan ito.” Si Aki.



ITUTULOY…